TREFZEKER RENPAARD NEEMT AFSCHEID

Onder het toeziend oog van familie en vrienden heeft Wouter Jansen afgelopen zaterdag afscheid genomen als actief voetballer. De Maaslandse aanvaller speelde een kwartier mee in de wedstrijd van MVV ’27 3 tegen DSVP 3. Bij een 4-0 voorsprong durfden trainers Jan de Kruijff en Addie Nijssen het aan om de leraar op een Rotterdamse basisschool in te brengen. Tijdens zijn laatste minuten op het hoofdveld viel de keeper van de tegenpartij uit door zijn toedoen, miste Jansen een kans voor open doel en gaf hij de assist op de 4-1 van de Pijnackernaren. ‘Mijn afscheidsduel verliep precies zoals mijn hele carrière’, aldus het trefzekere renpaard.

Jansen begon zijn voetballoopbaan in 1984 als f-speler van MVV’27. In de F4 waren Gertjan de Lijster en Jacco de Bruijn zijn leiders. Het volgende seizoen werd zijn talent opgemerkt door Nico Buckers en Rene Vijverberg, de trainers van F1. Met generatiegenoten als Bob van der Gaag, Jan Mosterd, Floor Gageldonk en Winke (Will) van der Pol vormde hij de hoop van het Maaslandse voetbal.

In de D-jeugd leek het er even op dat de supporters van MVV ’27 Jansen nimmer in het eerste elftal zouden zien spelen. De Maaslander werd immers gescout door de latere MVV-speler Mikos Gouka, die hem vroeg om bij Excelsior Maassluis te komen voetballen. Jansen kon de lokroep niet weerstaan en droeg drie seizoenen het rood wit blauw van Excelsior. Vanwege een weddenschap met vader Leo, over wie op jongere leeftijd zou debuteren in MVV ’27 1, koos de spits er echter toch voor terug te keren naar de club waar zij loopbaan begon.

Waar vader Leo op zijn zeventiende debuteerde in het Maaslandse keurkorps, moest Wouter iets langer wachten. Op zaterdag 25 november 2000 debuteerde hij als invaller onder trainer Martin Vermeer in de wedstrijd tegen Hekelingen. Erg genoten van zijn debuut zal Jansen niet gedaan hebben, want de nederlaag was groot (2-8). In het daaropvolgende seizoen was de aanvaller een vaste waarde in het eerste elftal, maar in de jaren daarna speelde Jansen vaker in het tweede. Onder Ruud Spierings en Pim van der Hoorn kwam hij weer meer in beeld bij het vlaggenschip van de vereniging.

Toen Jansen de dertig was gepasseerd en er vanuit de jeugd de nodige concurrentie in de selectie kwam, zag Jansen in dat hij tevreden moest zijn met een plaatsje in MVV ’27 3. Met zijn kenmerkende enthousiasme dreef hij menig defensie tot wanhoop, maar zijn nimmer aflatende inzet werd zijn lichaam uiteindelijk te veel. Een slepende knieblessure noopte Jansen aan het begin van dit seizoen zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Met bloemen en prullaria van zijn team en MVV ’27 en mooie woorden van goede bekende Martin van Berkel kwam er na een bewogen invalbeurt een einde aan een schitterende voetbalcarrière.