Vrijdag 3 januari ’14:
Om 15:30 uur verzamelden we op het parkeerterrein van MVV voor het trainingskamp in Dongen, alwaar ’t Volderke Groepsaccommodaties zo vriendelijk zou zijn om De Leilinde twee dagen beschikbaar te stellen. Met uitzondering van achterblijvers Gaby, Karen en Maaike, selectiespeelster-af Emma en harde werker Stephanie was bijna iedereen op tijd, dus na het beste wensen wensen vertrokken veertien speelsters en vier begeleiders voor de niet al te lange rit naar ’t Brabantse. Vanwege de vakantie viel het mee met de drukte op de weg, waardoor de gehele karavaan rond 16:45 in Dongen arriveerde. De huismeester was gelukkig reeds aanwezig om de deur van ons tijdelijke onderkomen te ontgrendelen. Na een eerste aanblik van het huisje en de nodige verwonderlijke oh en ah’s was het tijd om duizend boodschappen uit te laden, alsmede de koffers en weekendtassen. Organisatrices Melissa, Simone en Tessa hadden vooraf een kamerindeling gemaakt en na een introductiepraatje inclusief weekendreglement (telefoons alleen op de slaapkamer gebruiken, anders rondje halen voor iedereen) kon iedereen zich installeren in de hun toebedeelde suite. Dit gebeurde razendsnel, want de vrijdagmiddagborrel lonkte. In de sfeervolle zitkamer werden de eerste wijntjes van het weekend rap soldaat gemaakt. Zoals eerder dit seizoen in de kantine is gebleken, is er niet veel voor nodig om de sfeer er in te brengen bij Vrouwen 1, want niet veel later stonden bijna alle dames hard mee te blèren en te dansen op de klanken van waarlijke klassiekers als Chi chi wa – chi chi wa – chi chi wa wa waa en Cowboys en Indianen van De Dikdakkers. Inmiddels was de kookploeg begonnen met het bereiden van het avondmaal en om 19:00 uur konden we aanschuiven voor een heerlijke pasta pesto met ui en bladgroenten. Het diner zou afgesloten worden met schepijs, maar de bakken stonden (en staan) nog in de vriezer van medeorganisator Stefan. Gelukkig waren Yo en de later gearriveerde Stephanie bereid en nog in staat om even naar de plaatselijke super te rijden om alsnog ijs te halen. Kamer 1 en 2 hadden corvee en zorgden ervoor dat alles snel opgeruimd was, zodat de Noppen en Naaldhakken-quiz van Ed kon aanvangen. Via loting werden er koppels van twee gemaakt die in de eerste ronde bestookt werden met twintig lastige vragen over uiteenlopende onderwerpen. ’Wie was de laatste landskampioen van Nederland voordat Ajax drie keer achtereen de titel pakte’ werd afgewisseld met ‘wat is de voornaam van de gebotoxte Italiaanse modeontwerpster Versace’? Vooral Charelle vond de vragen erg lastig, al kwam dat niet zozeer door de moeilijkheidsgraad van de vragen, maar meer door de vraagstelling. Na de eerste ronde gingen de beste zes koppels door naar de finale, waar zij nog eens tien opgaven van diverse pluimage op hen afgevuurd kregen. Uiteindelijk ging de winst naar Gerrie en Yo, die de meeste punten scoorden op de vraag wat de gezamenlijke leeftijd van de begeleidingsstaf is. Vervolgens begon de ‘Talentenjacht per linie’ waarbij alle linies een optreden moesten verzorgen. De verdediging trapte af met een zumbales waarbij de overige aanwezigen fanatiek meededen, het middenveld vertolkte Omaonderbroek van Fred en Aad voor de bijna jarige Stefan, de aanval organiseerde een petje op, petje af-quiz met vragen over het team en de begeleiding sloot af met drie balletuitvoeringen van de Russische componist Pjotr Iljits Tsjaikovski. Na alle geweld vonden sommigen het mooi geweest voor de eerste avond en zij besloten hun bed op te zoeken. Anderen hadden nog voldoende energie en dansten er vrolijk op los. Vooral Daphne leek niet te stoppen, want zij produceerde de ene na de andere handstand. Tegen 3:00 uur was er nog een select groepje diehards die onder het genot van enkele drankjes de eerste dag van het trainingskamp analyseerden, maar om 5:00 uur ging het licht van De Leilinde toch echt uit.
Zaterdag 4 januari ’14:
Na een korte nacht, was opstaan rond 9:00 uur niet plezant, maar ’s de geur van versgebakken broodjes en gekookte eieren verzachtte de pijn. Joost was bijtijds opgestaan om het ontbijt te verzorgen. Op de afgesproken tijd van 9:30 uur was een ieder aanwezig om zich te goed te doen aan een stevige maaltijd. Dat was nodig, omdat na het ontbijt de twintig kilometer keihardlopen op het programma stond. Gelijk vanuit het huisje gingen we in een strak tempo over de met kuilen bezaaide Voldersweg. Na ongeveer anderhalve kilometer stopten de fanatiekelingen vooraan even om te wachten op de minder gemotiveerden en om het vervolgtraject te bepalen. Ria ontfermde zich over de geblesseerden Joyce en Gerrie en ging met hen terug naar het huisje. De rest verkende de omgeving iets verder om na nog eens drie-en-een-halve kilometer moe maar voldaan terug te keren bij De Leilinde. Erg lang herstellen van de inspanningen konden we niet, want om 12:30 uur stond de volgende activiteit op stapel. Voor vertrek diende iedereen zijn eigen lunchpakket klaar te maken en toen dit gebeurd was, werd de reis naar Tilburg ingezet. In kolonne reden we naar De Voltage Indoor Entertainment. Hier hadden we gereserveerd voor een wedstrijd Bungee Soccer. Op een afgesloten veldje speelden we een partij acht tegen acht. Het edele voetbalspel beheersen we normaliter behoorlijk, maar bij deze vorm hadden we te maken met extra ongerief. Met het vest dat we droegen, zaten we vastgehaakt aan een bungeetouw dat aan het plafond bevestigd was. Hierdoor werd onze bewegingsvrijheid ernstig beperkt. Op opzwepende muziek van onder meer Wolter Kroes werd er drie kwartier fel gestreden om de winst. Dat er regelmatig gewisseld kon worden, leek dan ook niemand echt erg te vinden. Uiteindelijk wonnen de oranjehemden met 13-9, maar vanwege de vele wisselingen was iedereen wel een keer voor beide teams uitgekomen, dus eigenlijk heeft iedereen toch een beetje gewonnen. Maar ook heeft iedereen feitelijk wel een beetje verloren. Na een groepsfoto bij De Voltage was de tijd aangebroken om naar de volgende activiteit af te reizen. Om de spieren niet al te veel te verzuren, had de organisatie besloten dat we gingen zwemmen. In Recreatiebad De Stappegoor mocht iedereen zijn eigen gang gaan en vooral de glijbaan was erg in trek. Hoewel alle selectieleden de volwassen leeftijd bereikt hebben, zijn dames in een zwembad toch nog een beetje kind. Na twee uur zwemplezier begon de vermoeidheid, veroorzaakt door een korte nachtrust ’s anderendaags en de inspanningen van eerder deze dag, ons toch wel parten te spelen. Daarop besloten we dat het tijd was om de terugreis naar Dongen te aanvaarden. De organisatie nam een omweg naar Hallo Jumbo om de opgesoupeerde proviand aan te vullen. Terug in het huis verzamelden we in de zitkamer, waar sommigen voorzichtig aan ook weer de eerste alcoholische versnapering proefden. Meerderen hielden het echter bij thee, omdat zij wisten wat er deze avond nog komen zou. Weer anderen lieten het drinken helemaal voor wat het was en besloten nog voor het diner te gaan douchen, omdat het met drie vrouwen op een kamer en slechts één douche per kamer best wel eens even kon duren vooraleer iedereen opgekalefaterd is, zo wist men ons te vertellen. De rest tenslotte ontfermde zich over de bereiding van het laatste avondmaal. Toen de klok zeven maal sloeg, kon de een fris en fruitig en de ander niet aanschuiven voor het driegangendiner dat door de organisatie bedacht en gemaakt was. Vooraf was er een romige tomatensoep met stokbrood kruidenboter en stokbrood met iets anders. Het hoofdgerecht bestond uit varkenshaas uit de oven in champignon-roomsaus, geserveerd met aangemaakte kropsla en gebakken aardappeltjes. Het dessert bestond net als de eerste avond uit diverse soorten ijs. Na het verorberen van dit culinaire hoogstandje vermaakten sommigen zich met het populaire drankspelletje kingsen. Vooral Eef leek het na enkele shotjes niet meer helemaal te snappen, wat uiteraard resulteerde in nog meer shotjes. Allengs werd ook dag gezegd tegen Ria, die een dag genoeg vond en eerder naar Maasland wederkeerde. Langzamerhand dienden we ons echter op te maken voor de avond stappen. Want zoals elke voetballer weet: een trainingskamp zonder stapavond is niet leuk. De taxi’s zouden om 22:30 uur arriveren bij De Leilinde, dus trokken we onze mooiste kleren aan, kamden we onze haren in model, deden we oogschaduw en lippenstift op en spoten we een welriekend luchtje op. Allemaal? Nee, Joost vond dat hij als opa met zijn kleinkinderen eruit zou zien en besloot de wacht te houden in het huisje. De taxi’s waren stipt en dus vertrokken we met vijftien vrouwen en twee mannen voor de tweede keer deze dag naar Tilburg, om aldaar de buurt eens flink onveilig te maken. ’s Middags bij De Voltage hadden we gevraagd wat de leukste uitgaansetablissementen in de textielstad zijn. Een van de suggesties was Polly Maggoo en dit werd dan ook de eerste bestemming. Voorin waren er wel mensen, achterin daarentegen niet veel. Dansers als we zijn, maakten we gebruik van deze unieke gelegenheid om onze kunsten in volle glorie tentoon te kunnen spreiden. We swingden erop los, wat blijkbaar in de smaak viel van een meneer van de Dansacademie, laten we hem Maarten noemen. Maarten voegde zich maar al te graag bij onze groep en hij liet zien dat zijn opleiding niet voor niets is geweest. Even was het wel leuk, maar omdat we niet meer van hem af kwamen en omdat het niet erg druk wilde worden in het cafe besloten we ons heil elders te zoeken. Een tweede voorstel was Cafe Philip en vol goede moed sloten we aan in de rij. De minimumleeftijd in de kroeg was echter 21 jaar en aangezien lang niet iedereen van de selectie die leeftijd al bereikt heeft, zei de uitsmijter streng, doch rechtvaardig: neen! Nu ja, dan maar naar de overkant, dachten we. En binnen kwamen we. Alleen waren er meer mensen op hetzelfde idee gekomen. Vanaf de entree tot de garderobe achteraan was het een drukte van jewelste. We hadden minder bewegingsvrijheid dan ’s middags bij het Bungee Soccer. De schrijver dezes kon al die drukte niet aan en achtte het verstandiger om ergens op een verwarmd terras te wachten totdat de anderen eveneens genoeg hadden van het constante schouderduwen hadden. De meesten leken evenwel minder moeite te hebben met de benauwende drukte en dus zagen we elkaar pas weer bij terugkeer naar Dongen. Echter niet nadat we eerst nog even een burgertje gehaald hadden bij de welbekende Amerikaanse fastfoodketen. Meer mensen deelden die behoefte. Charelle was zelfs zo hongerig, dat ze Ed en Steef straal voorbij liep, terwijl die toch duidelijk zicht- en hoorbaar aanwezig waren. De taxi’s terug waren gereserveerd om 3:30 uur en hun chauffeurs bleken ook nu stipt. Zodoende konden we de barre terugtocht inzetten en waren we voor vieren in het huisje. Aldaar vonden sommigen het mooi geweest en zij zochten alras hun mandje op. Anderen werden bevangen door de honger en besloten nog even de overgebleven pasta, alsmede knakworsten op te warmen. Een enkeling vond het tijd voor nog een drankje, maar stilaan begon de vermoeidheid de overhand te nemen en wederom om 5:00 uur werden de lichten van De Leilinde gedoofd.
Zondag 5 januari ‘14:
De zondag is doorgaans een dag van bezinning in de kerk, op visite bij opa en oma of sporten in de vrije natuur. Bij ons stond deze dag echter in het teken van oei, oei, oei, wat ben ik moei. Vast niet bij iedereen, maar gezien de kleine oogjes en de moeizame tred waren de meesten toch niet helemaal fit. Gelukkig was Joost er wel redelijk aan en had hij net als zaterdag voor een stevig ontbijt met gebakken ei, warme broodjes en croissants gezorgd. Na deze laatste maaltijd in Dongen vond iedereen het een goed plan om de terugreis naar Maasland zo spoedig mogelijk te ondernemen. In recordtempo maakten we het huisje aan kant, verdeelden we de overgebleven etenswaren, pakten we onze spullen en waren we gereed voor vertrek. De huismeester van De Leilinde deed een laatste inspectieronde en was tevreden en dus konden we met een gerust hart afscheid nemen van gemoedelijk Brabant. Rond tweeën keerden we terug op het vertrouwde parkeerterrein van MVV ’27, namen we afscheid en spoedden we ons naar huis voor ongetwijfeld een welverdiend uiltje knappen. Terugkijkend kunnen we concluderen dat het trainingskamp zeer geslaagd is, dat we de noodzakelijke sportieve inspanningen hebben verricht, dat we veel gelachen hebben en zeker een hechter team zijn geworden. Hierdoor kan het niet anders of de tweede seizoenshelft wordt een daverend succes. Rest ons MVV te bedanken voor hun bijdrage aan dit memorabele weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten